athens | greece

ομαδική έκθεση 

‘tracing Traces / ανιχνεύοντας τα ίχνη ’

Αλέξης Αυλάμης | Αντώνης Βολανάκης | Γιάννης Γρηγοριάδης | Γιώργος Γυπαράκης | Χριστόφορος Δουλγέρης

Γεωργία Κοτρέτσος | Ανδρέας Λόλης | Πηνελόπη Μανουσάκη | Μπάμπης Παπαγιάννης | Κωνσταντίνος Πάτσιος

Άρτεμις Ποταμιάνου | Κώστας Τσιρώνης | Παντελής Χανδρής

Επιμέλεια: Άρτεμις Ποταμιάνου & Γεωργία Κοτρέτσος

22 Μαρτίου – 21 Απριλίου  2012

	Alexis Aulamis	Pantelis Chandris	Christoforos Doulgeris	Yiannis Grigoriadis
Giorgos Gyparakis	Georgia Kotretsos	Andreas Lolis	Pinelopi Manousaki	Babis Papayiannis
	Konstantinos Patsios	Artemis Potamianou	Costas Tsironis	Antonis Volanakis

Η αίθουσα τέχνης εκφραση – γιαννα γραμματοπουλου και η «fizz gallery» εγκαινιάζουν την Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012, την ομαδική έκθεση «Ανιχνεύοντας τα Ίχνη» σε επιμέλεια Άρτεμις Ποταμιάνου και Γεωργία Κοτρέτσος. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Αλέξης Αυλάμης, Αντώνης Βολανάκης, Γιάννης Γρηγοριάδης, Γιώργος Γυπαράκης, Χριστόφορος Δουλγέρης, Γεωργία Κοτρέτσος, Ανδρέας Λόλης, Πηνελόπη Μανουσάκη, Μπάμπης Παπαγιάννης, Κωνσταντίνος Πάτσιος, Άρτεμις Ποταμιάνου, Κώστας Τσιρώνης, Παντελής Χανδρής.  

Η έκθεση «Tracing Traces / Ανιχνεύοντας τα Ίχνη » μέσα από τη δουλειά 13 καλλιτεχνών ενεργοποιεί ένα διάλογο προσδιορισμού και διαπραγμάτευσης της έννοιας του χώρου μέσα από τις διαφορετικές εικαστικές οπτικές τόσο μορφολογικά όσο και εννοιολογικά. Τα έργα των καλλιτεχνών δημιουργούν ένα χώρο που υπερβαίνει τον πραγματικό κόσμο, ένα χώρο ανοίκειο και πολλές φορές δυστοπικό.

Οι φωτογραφίες της Πηνελόπης Μανουσάκη αλλά και του Χριστόφορου Δουλγέρη αντιμετωπίζουν το αστικό τοπίο εικαστικά μέσα από την παρακμή του. Η Μανουσάκη καταγράφει τον τόπο που μέσα από τα απομεινάρια και τα ίχνη του είναι προορισμένος να κουβαλάει μνήμες.  Ο Δουλγέρης στη συγκεκριμένη σειρά φωτογραφιών παρουσιάζει τα εγκαταλειμμένα εμπορικά κέντρα που κάποτε ήταν γεμάτα ζωή και ανθρώπινη παρουσία .

Ο Γιάννης Γρηγοριάδης κάνει μια καταγραφή της παρακμάζουσας αρχιτεκτονικής του υποβαθμισμένου κέντρου της Αθήνας, εστιάζοντας πάντα όχι στο εμφανές και το αναμενόμενο αλλά στις λεπτομέρειες του αστικού τοπίου που ο θεατής συχνά παραβλέπει και προσπερνά στα όρια της περιφερειακής του όρασης.

Ο Ανδρέας Λόλης μετουσιώνει μικρά τοπία της καθημερινότητας παίρνοντας το ερέθισμα από τα χρησιμοποιημένα- παρατημένα χαρτόκουτα και δημιουργώντας μαρμάρινα αντίγραφα τους. Με τον τρόπο ξεκινά ένα παιχνίδι ψευδαισθήσεων και αμφισβήτησης της ύλης και των αξιών.

Στα έργα του Παντελή Χανδρή ένα σύνθετο δαιδαλώδες αρχιτεκτόνημα αναδύεται ή βυθίζεται μέσα από τις σελίδες μιας σειράς βιβλίων τοποθετημένα σε ερμάρια- αναγνωστήρια. Τα βιβλία αυτά λειτουργούν σαν ένα εγχειρίδιο κατασκευής αυτού του χώρου, δίνοντας πληροφορίες για τη χωροθετική διαρρύθμιση του.

Η Άρτεμις Ποταμιάνου σχολιάζει τον μηχανισμό ανάδειξης και ορισμού του καλλιτεχνικού αντικειμένου μέσα στον χώρο των Μουσείων,  ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει την διαδικασία παραγωγής του έργου, που άλλοτε προβάλλεται ως αντικείμενο Design κι άλλοτε ως προϊόν επίπονης χειροναξίας.

Η Γεωργία Κοτρέτσος διαπραγματεύεται την προοπτική του χώρου των Μουσείων μεταποιώντας τα σε δυσδιάστατα αντικείμενα όπου τα όρια που το έργο τέχνης ξεκινά και τελειώνει παραμένουν θολά. 

Ο Μπάμπης Παπαγιάννης δημιουργεί ανεικονικούς χώρους χρησιμοποιώντας αυστηρές γεωμετρικές γραμμές, μουτζούρες, σκιές κι επιφάνειες έντονων χρωμάτων μέσα και ανάμεσα στην επικράτεια του ασπρόμαυρου καμβά.

Ο Κωνσταντίνος Πάτσιος επιτυγχάνει μια ευαίσθητη ισορροπία με πρωταγωνιστές τις αντιθέσεις ανάμεσα σε αξίες και περιβάλλοντα, την ποπ κουλτούρα και μια ειρωνική-χιουμοριστική διάθεση, προσφέροντας έτσι αφορμές για διάλογο.

Ο Αλέξης Αυλάμης μέσω της τεχνικής της εγκαυστικής διαμορφώνει φανταστικούς κέρινους γεωλογικούς χάρτες, προσχέδια αυριανών εγκαταστάσεων που λειτουργούν ως τεκμήριο μελλοντικών εικαστικών έργων που δεν έχουν ακόμα υπόσταση.

Ο Αντώνης Βολανάκης παρουσιάζει το έργο  o-live song,  ένα αναποδογυρισμένο χάρτη της Μεσογείου με 23 χώρες που έχουν ελαιώνες, και το γράμμα πρόσκλησης στους συμμετέχοντες καλλιτέχνες για ένα τραγούδι που να εμπεριέχει τη λέξη ελιά μέσω διαδικτύου, που οδήγησε σε ένα συμμετοχικό πρότζεκτ.

Ο Κώστας Τσιρώνης παρουσιάζει έναν κυριολεκτικό αλλά και νοητό χώρο, ο οποίος καλεί τον θεατή να ανατρέξει στις μεταφυσικές του προσλαμβάνουσες θέτοντας υπαρξιακά ερωτήματα.

Τα γλυπτά του Γιώργου Γυπαράκη αναδύονται στον χώρο και συνθέτουν ένα απόλυτα πλαστό, τελετουργικό περιβάλλον που παραπέμπει σε ψευδαισθησιακό διαστρέβλωμα ενός ιερού νησιού.

Σε συνεργασία με

© Fizz